Hey daar,
Laat me je meenemen in de diepte van onze reis met mijn dochter en haar taalontwikkelingsstoornis (TOS). Nu, voordat je denkt dat dit een sombere geschiedenisles wordt, laat me je verzekeren dat er ook ruimte is voor een lach (of twee). Wie had ooit gedacht dat we een gezin zouden zijn dat niet alleen met woorden, maar ook met gebaren en gezichten communiceert? Het lijkt wel een moderne versie van een mime-act, maar dan met meer liefde en minder paniek!
In het begin was het een ware uitdaging. Onze andere kinderen keken soms met grote ogen naar hun zusje, alsof ze zich afvroegen of ze op een andere planeet was geboren. TOS is een onzichtbare beperking - het is niet alsof je het kunt zien zoals een gebroken arm of een blauwe plek. Het onbegrip van mensen van buitenaf maakte het nog complexer. Waarom heeft mijn “rooie dolly” extra zorg en begrip nodig? Nou, stel je voor dat je in een klaslokaal zit waar de leraar in een vreemde taal spreekt, en je hebt geen idee wat er gezegd wordt. Frustrerend, nietwaar?
De weg die we bewandelden was bezaaid met obstakels en emoties. Soms leek het alsof we een hindernisbaan van een realityshow aan het navigeren waren, compleet met tranen, vreugde en het af en toe verliezen van onze geduld. Maar geleidelijk begonnen we als gezin te groeien. We leerden vechten (ja, zelfs tegen de monsters onder het bed), elkaar begrijpen en onvoorwaardelijke steun bieden. Onze huisdieren zijn inmiddels ook getraind in de kunst van empathie, al denk ik niet dat ze ooit echt begrijpen wat er aan de hand is.
Mijn dochter schittert als een heldere ster, en onze andere kinderen zijn haar grootste supporters geworden. Ze zijn als een team van superhelden, met hun eigen unieke krachten - de ene is de vertaler van de “rooie dolly”, terwijl de ander de rol op zich neemt van de bemoedigende cheerleader. Vol liefde en begrip staan ze voor elkaar klaar, en het is prachtig om te zien hoe ze samen een sterke band opbouwen.
De reis met TOS heeft ons geleerd dat liefde geen grenzen kent en dat ware kracht schuilt in acceptatie en doorzettingsvermogen. Elke keer dat mijn “rooie dolly” een nieuw woord leert of een zin probeert te vormen, voelt het alsof we een klein feestje moeten vieren. En laten we eerlijk zijn, wie houdt er niet van een goed feestje met taart en confetti?
Dus hier zijn we, met onze unieke dynamiek en onze eigen manier van communiceren. Mijn “rooie dolly” is een bron van inspiratie en moed – ze heeft ons allemaal geleerd dat zelfs de kleinste stapjes vooruit een enorme overwinning kunnen zijn. En ik ben diep trots op elk stapje dat ze zet, zelfs als dat soms betekent dat ik moet inloggen op een online woordenboek om te begrijpen wat ze probeert te zeggen.
Met warmte en dankbaarheid (en een flinke dosis humor). Wordt vervolgd.
Reactie plaatsen
Reacties
De taal die broers en zussen onderling spreken is zo magisch bijzonder. Helemaal omdat er soms niet eens een woord aan te pas hoeft te komen.
Wat ik bijzonder vindt is dat elke kind is anders en dat je van elkaar leert en helpt!