## Mijn Ervaring met Huiselijk Geweld

Ik heb verschillende langdurige relaties gehad. Zelf hield ik nooit van one-night-stands of ondoordachte avontuurtjes. Als ik het zelf mag zeggen, wilde ik al van jongs af aan een stabiele relatie met wederzijdse loyaliteit. In elke relatie zijn er hobbels, variërend van kleine tot grotere problemen. Tot nu toe kwamen we er steeds zonder kleerscheuren vanaf. Dat veranderde echter toen ik net na de geboorte van mijn jongste kind ‘Meneer Payaso’ tegen het lijf liep, die als een gezwel aan mijn leven begon te groeien. ( Payaso staat voor clown )

Waarom ik dit zo extreem benoem? Omdat het werkelijk mijn leven op zijn kop heeft gezet. Ook ik was degene die altijd, wanneer vriendinnen met verhalen over hun gewelddadige relaties kwamen, als eerste riep: "Ga dan toch weg! Pak gewoon je spullen en vertrek! Wie houdt je tegen?" Maar het is niet zo makkelijk als het voor buitenstaanders klinkt.

Er zijn namelijk verschillende dingen die je tegenhouden om weg te gaan. De grootste is waarschijnlijk angst. Als je elke dag, 24 uur per dag, 7 dagen per week in angst leeft, zet je niet zomaar rigoureuze stappen. Er is nooit een goed of slecht in dit soort situaties, want we kunnen niet in het hoofd van het beest kijken dat ons zo onder controle heeft.

Naast angst speelt ook onzekerheid een grote rol. Je weet absoluut niet hoe het monster zich zal gedragen als je voor rigoureuze keuzes staat. Het kan zomaar zijn dat je daarmee de ‘bom’ triggert en het echt uit de hand laat lopen.

Wat mensen vaak vergeten, is dat er ook een stukje liefde in het spel is. Houden van of geven om is een mooie, maar ook gevaarlijke emotie in gewelddadige relaties. Op het moment dat je in zo’n relatie stapt, lijkt alles geweldig. Je bent verliefd, althans dat denk je, en samen beleef je leuke momenten, ook met de kinderen erbij. Helaas begon de ellende na ongeveer vier maanden in deze relatie.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was een koude dag in de namiddag. De boodschappen waren gedaan, en de spullen voor het avondeten lagen op het aanrecht. Terwijl ik in de keuken stond te koken, genietend van de muziek op de achtergrond en de heerlijke geuren, kwam meneer Payaso binnen. Hij trok me aan mijn haren van het gasfornuis en sleurde me door de woonkamer. Even was ik in shock. Dit kan niet! Vecht terug! Ik schreeuwde en begon met mijn vuisten tegen hem te slaan. Hij stopte, rende naar de badkamer en sloot zichzelf op.

Van angst voor mijn eigen leven, schoot mijn gevoel om naar angst voor zijn leven. Niemand wil dat een partner zichzelf iets aandoet in je eigen huis. Ik dacht aan mijn kinderen; zulke situaties zijn totaal niet wenselijk.

Dagen gingen voorbij, en meerdere keren bood hij zijn excuses aan voor die ene dag. "Ik wil niet worden zoals mijn vader," zei hij, terwijl ik me nu wel zo gedroeg. Op dat moment kreeg ik medelijden met hem, ondanks dat ik wist dat het fout was. Ik dacht: "Ik kan je helpen! Ik kan jou redden!"

Dit resulteerde uiteindelijk in het feit dat ik mezelf en mijn kinderen moest gaan helpen of redden. De momenten werden extremer. In het begin hield hij nog rekening met mijn kinderen, maar na een tijdje had hij aan alles en iedereen schijt.

Op een dag zat ik lekker op de bank met mijn jongste dochter en zoontje, die net iets boven de één jaar was. Terwijl ze naast me zaten, kwam meneer Payaso binnen met een blik die op oorlog stond. Hij schreeuwde wat je je maar kon bedenken. De kinderen klampten zich aan mij vast. Hij pakte mijn been en riep: "De kinderen kunnen mij niet tegenhouden!" en trok me van de bank. Terwijl ik mee gesleurd werd, zag ik de huilende en schreeuwende gezichten van mijn kinderen.

In dat moment, terwijl mijn hoofd bijna de deurpost raakte, ging er een knopje om in mijn hoofd. Ik stond op, rende naar de keuken, greep iets uit de lade en rende naar buiten. Hij moest weg van mijn kinderen.

Zo hard als ik kon, met een voorwerp in mijn hand, rende ik door de wijk. Ik voelde hem achter me aan komen, en alsof ik in een film beland was, slingerde ik om een paal heen om de tegenovergestelde richting op te rennen. Toch teckelde hij me en gooide me op de grond. Ik dreigde met het voorwerp, om hem of mezelf iets aan te doen, maar wonder boven wonder sloeg zijn woede om in angst. Dit keer was hij bang dat ik het heft in eigen handen zou nemen. Hij pakte het voorwerp van me af en gooide het in de vijver.

De straat stond vol mensen, maar niemand hielp. Ik kan er met mijn verstand tot op de dag van vandaag nog steeds niet bij. Gelukkig had een buurvrouw wel de politie gebeld. Zij hebben hem weggestuurd en mij gevraagd om aangifte te doen. Dit weigerde ik, omdat ik nog steeds van mening was dat als hij opgesloten zou worden, hij alleen maar gekker zou worden. Hij had hulp nodig!

Enfin, hij was mijn huis uit en terug gegaan waar hij vandaan kwam. Dit gebeurde regelmatig, ook zonder de komst van de politie. Over het algemeen wist ik hem zelf altijd wel weg te krijgen. Deze keer bleef hij echter langer weg. Ik hoorde tussendoor geen geluiden, waardoor ik dacht: eindelijk is er weer rust in huis. Nu konden de kinderen en ik weer in harmonie verder… Niets was minder waar.

Ik kreeg een anoniem telefoontje. Per direct wist ik hoe laat het was. Meneer Payaso had weer eens, zoals ik het noemde, een kronkel in zijn hoofd gekregen. Mensen hadden verhalen over mij verteld, en daar wilde hij het fijne van weten. De manier van dreigen, want praten kon ik het niet eens noemen, stond mij niet aan. Ik was ook niet zozeer bang voor hem, maar meer voor de schade die hij kon aanrichten bij mij thuis. Zodoende zei ik hem dat ik naar hem toe zou komen.

Met adrenaline gierend door mijn lijf, trok ik mijn jas aan en schoot mijn schoenen aan. Ik zei tegen mijn oudste: "Let op je zussen en broertje, maak voor niemand de deur open, en bel 112 bij paniek." "Oke, mam!" zo liep ik de deur uit. In de verte zag ik hem al lopen. Mijn hart sloeg even over. Ik voelde een brok in mijn keel en zag dat hij met nog een man was, wat me een beetje geruststelde. Hoe mis had ik het wel niet… Hoe dichterbij hij kwam, hoe sneller en agressiever zijn loopje richting mij werd. Ineens stonden we neus aan neus. Hij schreeuwde, maar ik schreeuwde net zo hard terug. Hij gaf me een kopstoot, maar ik deinsde niet terug. Die vriend van hem was al aan de overkant, langzaam weg aan het lopen.

Terwijl ik mijn mannetje probeerde te staan, begon meneer af te koelen. Hij probeerde richting mijn huis te lopen. Gelukkig had ik de buurvrouw gewaarschuwd, toen ik hem tegemoet ging lopen. Zij had de hele tijd zitten opletten of ik weer thuis kwam. Zij zag hem met mij langs haar raam lopen en belde per direct weer 112.

De politie kwam met sirenes. Ik zat inmiddels opgesloten op de badkamer, de kinderen bij de buurvrouw achter slot en grendel, terwijl het monster op de badkamerdeur stond te bonken. "Stop, politie!" hoorde ik. Het gebonk op de deur stopte. "U kunt eruit komen, mevrouw!" werd gezegd, maar het drong nog niet helemaal door dat dat voor mij gold. Er werd drie keer rustig op de badkamerdeur geklopt en gezegd: "Politie, u kunt eruit komen, mevrouw!" Ik haalde de deur van het slot en kwam naar buiten. Direct verstijfde ik, want het monster stond nog steeds midden in de woonkamer.

De politie verzocht me tot driemaal toe te herhalen: "Meneer Payaso, ik wil dat je mijn huis verlaat." Drie keer en hij stond er nog. Echter, na die drie keer mocht de politie pas ingrijpen. Hij werd hardhandig naar buiten gebonjourd. Eenmaal buiten had de politie hem verzocht de wijk te verlaten en terug te keren naar zijn huis. Het monster zei dat te doen, terwijl ik nog in de woonkamer stond. Ik vroeg wat er ging gebeuren. Ze vertelden dat ze hem verzocht hadden om terug te gaan naar zijn huis. Ik kreeg meteen paniek en schreeuwde: "Hij staat zo direct weer hier in de keuken, via achterom!" Nog voordat ik het volledig kon uitspreken, stond het monster weer oog in oog met mij.

Deze keer was de politie minder coulant. Ze pakten hem vrijwel meteen bij de armen en namen hem mee naar buiten. Het werd een hele worsteling, waarbij het monster zelfs een agent een kopstoot gaf en riep: "Zodra ik buiten kom, maak ik haar dood!"

Vanaf dat moment heb ik voet bij stuk gehouden. Ik was er volledig klaar mee. Mijn kinderen waren getraumatiseerd en in paniek. Dat trok mijn moederhart niet meer! Vanaf dat moment ben ik alles in gang gaan zetten voor een contactverbod, straatverbod en een zogenaamde "aware button".

## Wat is een Aware Button?

Een aware button is een kastje dat je met een druk op de knop direct doorverbindt met de spoedlijn van de alarmcentrale. Het is gekoppeld aan jouw dossier en noodvraag. Zodra je die knop indrukt, hoor je binnen enkele seconden iemand tegen je praten. En het politieteam staat standby voor noodsituaties!

Dit kastje krijg je alleen bij grote risico’s, en gedurende een half jaar. Bij grote uitzondering willen ze het soms verlengen naar 1 tot 1,5 jaar. Uiteindelijk heb ik het kastje ook zo lang bij me gedragen. Het gaf me een veiliger gevoel gedurende de periode dat ik het droeg.

Ondanks dat ik inmiddels verder ben gegaan met mijn leven, zijn er nog steeds plekken in Nederland waar ik niet kom. Ik heb geen zin in een onverwachte confrontatie. Gelukkig hebben mijn kinderen al een aantal jaar rust en vinden ze het ook wel prima zoals het nu is.

## Dankbaar 

Ik ben dankbaar dat ik sterke kinderen op de wereld heb gezet. Ze hebben een sterke mindset! Ze komen er wel, en ze kennen helaas mijn in’s en out’s. We praten nog regelmatig over zulke dingen. Ik hoop dat zij niet dezelfde fouten maken als ik heb gedaan, en als dat wel gebeurt, vang ik ze wel op, zoals mijn vader dat altijd voor mij deed en nog steeds doet! Dankbaar voor de mensen die mij in die tijd bijgestaand hadden, want ook ik had het zonder die hulp niet gered.

## Conclusie

Huiselijk geweld is een complex en diepgaand probleem dat niet kan worden opgelost met simpele adviezen of oordelen. Het is belangrijk om te begrijpen dat de situatie voor slachtoffers vaak veel ingewikkelder is dan het lijkt. Het is een kwestie van overleven, en de keuzes die in zulke omstandigheden worden gemaakt zijn vaak gedreven door angst, liefde en de hoop op verandering.

Ik hoop dat mijn verhaal anderen helpt om de nuances van huiselijk geweld beter te begrijpen en dat het slachtoffers aanmoedigt om hulp te zoeken. Je staat er niet alleen voor, en er zijn middelen en mensen die je kunnen ondersteunen in je strijd naar vrijheid en herstel, zolang je maar erover durft te praten.