Droom je ook van een leven onder de zon, omringd door azuurblauwe zeeën en een warme, liefdevolle familie? In mijn nieuwste blog neem ik je mee op een emotionele reis naar Curaçao, waar een wereld van uitdagingen en hoop op ons wacht. Van de worsteling om contact te herstellen met een afwezigheidsouder tot de vreugde van het ontdekken van een nieuw thuis, dit verhaal is een eerlijke weergave van onze zoektocht naar geluk en verbondenheid. Ontdek hoe een onverwachte reis naar dit prachtige eiland niet alleen onze levens veranderde, maar ook de toekomst van mijn kinderen. Benieuwd naar onze ervaringen en wat deze reis voor ons betekende? Klik verder en laat je inspireren!
##De Reis naar Curaçao: Over de Droom om er te Wonen
Wanneer ikzelf dit verhaal terug lees, ook om te kijken of het klopt of niet, krijg ik telkens weer kippenvel en een brok in mijn keel. Curaçao zit diep, in deze Nederlandse mama! Tenslotte is een deel van degene die mij op de wereld gezet heeft, daar voorgoed!
##Van het begin tot het einde, een achterbaan aan emoties, die voorbij gaan
Helaas liep het contact tussen de consistente vader en mij vast, net na de bevalling. Door support van zijn kant raakte ik BIJNA mijn kinderen kwijt, raakte wij ons huisje kwijt, zaten wij tijdelijk op een camping voordat wij hoopten op rust.
Heb ik dingen gezegd en gedaan om hem uit het leven te houden van mijn zoontje, zolang hij kwetsbaar is en nog niet kan praten voor zichzelf. Wetende dat ik in de toekomst alles zal gaan doen voor contactherstel; een kind heeft tenslotte beide ouders nodig, mocht een van de twee geen gevaar zijn.
Drie jaar zijn voorbij gegaan. De jongste bengel ziet regelmatig de vader van de oudste drie. Op school ziet hij die vaders en zijn vriendjes waarmee hij afspreekt, en dat gaat altijd via de vaders. Het thema werd thuis dan ook vaders. Zo hoorde ik de vragen: “Waarom hebben wij niet dezelfde vader?”, “Wie is mijn vader?”, “Waar is mijn vader?”, “Hoe ziet mijn vader eruit?” Al deze vragen beantwoordde ik met respect.
De dagen gingen voorbij, tot die ene dag. De jongste kwam naar mij toe en zei: “Ik wil papa leren kennen.” “Oke, is goed,” zei ik, en ik begon het in gang te zetten.
Veel gesprekken met familieleden gehad, en voornamelijk met Oma! Super lieve, begripvolle en geduldige vrouw. Wij hebben drie jaar lang contact gehad, alleen al om de verbinding tussen papa en zoon te realiseren. Zij zijn twee keer van Curaçao naar Nederland gekomen om de jongste te bezoeken en hem het gevoel te geven dat, zolang papa nog niet durft of kan, zij wel om hem geven en van hem houden.
Ondanks dat ik de taal spreek en begrijp, wil dat niet zeggen dat er geen misverstanden ontstaan tijdens de communicatie. Zo kwam het bijvoorbeeld tot stand dat zij met de consistente steun zouden gaan praten en alles eraan zouden doen om hem tot inkeer te brengen, waarop ik ergens ervan uitging dat hij op dat moment in Curaçao verbleef. Ik wist tenslotte helemaal niks van waar hij verbleef of met wie.
Wij hebben het niet breed. Dus om naar Curaçao te gaan, is een hele kunst. Elke euro draaide ik tien keer om voordat ik hem uitgaf; wij waren het zuinige leventje toch al jaren gewend. Daarnaast was de regel, als er al gespaard kon worden, dat ik niet met alle vier de bengels tegelijk zou kunnen gaan. Gelukkig was dat prima voor de bengels; ze zijn heel begripvol en gunnen elkaar toch wel belangrijke zaken.
Maanden gingen voorbij en de ene domper naar de andere domper kwam voorbij; het zag er somber uit om op Curaçao te raken.
De kleinste en de oudste gaan als eerste mee naar Curaçao, de kleinste omdat we voor contactherstel gaan, de oudste omdat hij toch wel regime heeft over die kleine bengel waar het mij soms niet lukt. Ik had ze dan ook al op de hoogte gesteld dat het misschien niet haalbaar was door alle dompers. Toen kwam er de gulle engel! Hij is die ene Arubaan waar ik de liefde voor de Nederlandse Antillen door heb ontwikkeld! En alweer liet hij zien waarom; hij gunde het ons zo dat hij ons even vooruit hielp.
Een diepe zucht… opgelucht… “Het kan toch doorgaan, jongens!” riep ik! De tijd ging voorbij; ik zorgde dat alles stipt op tijd in orde was. Tot aan de reis had ik alles geregeld en stonden de koffers klaar op de dag om te vertrekken. Helaas kregen wij wel nog te horen dat papa helemaal niet in Curaçao verbleef, maar gewoon in Nederland. De reis moest toch doorgaan; bij papa hoort tenslotte ook een gelukkig betrokken familie die deze bengel ook graag willen ontmoeten.
Midden oktober was het dan eindelijk zo ver. Onderweg naar het vliegveld verliep alles nog redelijk goed. Eindelijk op het vliegveld aangekomen, had ik ons al online ingecheckt, maar het ruimbagage moest nog. De rij was best lang en de tijd naderde dat het ruim gesloten zou worden. Eindelijk waren we aan de beurt. Alles laten zien, maar toen zei de mevrouw: “Een letter is niet goed ingevuld, kunt u het ter plaatse herstellen?” Dat deed ik, maar het kostte tijd en de stewardess was alweer een groot gezin aan het helpen.
Toen ze terugkwam, was alles goed ingevuld… en de bagage werd ingecheckt… althans dat was de bedoeling, maar er stond een systeemfout. De stewardess gaf direct aan: “Het is onze fout, we lopen snel naar de overkant om het handmatig te doen.” Daar aangekomen was het ruim dicht, en ineens lag de schuld bij ons. “Ga maar naar de infobalie, misschien hebben zij nog tickets te koop,” klonk het van achter de incheckbalie.
Ik raak overladen met stress en informatie, paniek en verdriet. We moesten rennen van links naar rechts, om vervolgens te horen te krijgen: “Helaas kunt u niet mee, het vliegtuig is gesloten, en een nieuw ticket voor drie personen gaat… even kijken… 4100 euro zijn!” Heh, wat pardon, wat zeg je????? Ik ben geschockeerd; ik moest even zitten. Ik zag de jongste huilen, waardoor ikzelf ook ging huilen. Had zo erg met hem te doen; ging die dan echt niet naar Curaçao? Zou hij dan toch niet zijn neefjes van de zus van papa leren kennen? Opa, ooms en tantes, neefjes en nichtjes?
Ik denk dat die ene balie-werknemerster, die wél behulpzaam was, het toch te doen had met ons. Ze bleef bellen terwijl ze ons in het oog hield. Op een gegeven moment keek ze op een bepaalde manier; ik stond op en liep naar haar toe. Ze vroeg: “Had je dat cash al gepint voor eventueel die reserveplek?” Ik zei: “Jazeker, hier mevrouw.” Ze pakte het aan en zei: “Volg mij en snel zijn, hè? Hou de paspoorten alvast in jullie handen!” Vooralsnog wisten wij niet of dit betekende dat we mee konden.
Bagage weer opnieuw ingecheckt, ook daar duurde het weer lang. Eenmaal erdoorheen moesten we rennen, echt rennen, en dat met bronchitis. Driekwart kon ik niet meer; ik voelde me echt licht in mijn hoofd worden. Ze zei: “Doe maar rustig.” Dat deed ik, maar gaf ook een twijfelend en onzeker gevoel. We liepen op hoog tempo door en kwamen eindelijk bij de gate aan. Of ja, de bengels stonden er natuurlijk al; betere conditie, hè!
Ik ging zitten, en de lieve vrouw zei: “Gebruik alstublieft uw medicijnen,” en liep naar de balie van de gate. Zo gezegd, zo gedaan… ze komt weer terug met onze paspoorten en boardingspassen en vraagt: “Gaat het weer?” “Ja, gelukkig wel, dank u!” zegt ze. “Nou, dan kunnen jullie instappen….” Ik zeg: “Heh! Wat blief? Mogen we mee?” “Ja,” zegt ze heel enthousiast! De kleinste bengel en grootste kijken mij aan, ik hen, en grijp die kleinste aan een arm en sleur hem naar me toe! Al knuffelend huilden wij van blijdschap, pakten onze spullen en stapten in!
De vlucht ging helemaal super! Zelfs twee uur korter dan de originele vlucht. Voor de kinderen was het de eerste keer vliegen; ze vonden het geweldig, alhoewel de oudste niet veel meegekregen had, want die sliep alleen maar! Die kleinste heeft in het vliegtuig genoeg vriendjes en vriendinnetjes gemaakt; hij had de tijd van zijn leven!
Eindelijk aangekomen, we stappen uit het vliegtuig de gate in. De warmte komt je gelijk tegemoet! Ik kijk de kinderen aan en zie een hemelsbrede glimlach ontstaan! Ze ontdooien letterlijk! We lopen door om onze ruimbagage te halen. Ik wist wel dat Oma ons zou ophalen. We haalden onze bagage en liepen richting de uitgang van Hato vliegveld Curaçao, waar blijkbaar de halve familie ons warm en liefdevol op stond te wachten! Dat doet je echt thuis komen!
Snappen jullie hem al? Ja, ook deze familie geeft ons meer dan redenen om die kant op te willen emigreren. Ze vliegen ons allemaal om de nek, ondanks het verleden, en starten daar het nieuwe hoofdstuk met een hele familie voor mijn kleinste, en deels ook voor de andere bengels, want zoals deze familie zegt: “Bij de jongste bengel horen zijn zussen, broer en de moeder; jullie zijn allemaal welkom!”
De dagen daar beginnen vroeg; half zeven sta je daar uit jezelf, door de warmte, vanzelf op en start je de dag. Voor de familie bestond dat voor een groot deel uit werken. Oma was altijd thuis met de jongste kleinzoon! Zij bracht ons elke dag van strand naar stad, naar familie en weer terug naar huis. Wij verbleven in een appartement bij hen aan huis. Elke ochtend kwam het neefje van mijn bengeltje ons wekken, terwijl hij erna gewoon naar school moest. Onze dag begon dan meestal op het strand in Marie Pampoen! Dat was mijn favoriete plek tijdens mijn eerste reis, en nu die van mijn jongste! Hij had echt de tijd van zijn leven, de oudste ook! Het water is zo helder en zoutig dat verdrinken haast onmogelijk is als je niet kunt zwemmen. Je blijft er namelijk zonder moeite drijven! Dat gaf nog meer vrijheid voor die kleine.
’s Middags als we dan weer door Oma opgehaald werden, gingen we of gezellig boodschappen doen in Centrum, of bij familie langs, waar we elke keer weer warm onthaald werden. We hebben vrijwel elk strand gezien, zijn wezen shoppen, hebben quality time met z’n drietjes gehad, feestjes gehad, family day op zondagen gehouden (wat hier traditie is) en lekker vaak uit eten geweest, met dank aan de familie en papa uiteindelijk! Want aan het einde van de vakantie was er dan EINDELIJK het langverwachte contact! Papa en de bengel waren vanaf het eerste contact meteen één team! Onafscheidelijk!
Het einde kwam eraan; met de familie werden we weer naar het vliegveld gebracht. Zittend, praatten we nog over de twee veelbewogen weken, en aten we nog snel wat lekkers, toen de tranen begonnen te vloeien! Natuurlijk bij mij en die kleinste als eerste, en ondanks dat de rest het niet wilde laten zien, hoorde je de trillingen in de stem en werden de ogen waterig!
Het belangrijkste van de reis kwam nog, bij terugkomst in Nederland, stond papa in Heerlen te wachten, het moment dat de kleine Bengel en de Consistente Steun elkaar zagen in levende lijven, was zelfs voor mij nog een magisch moment! Ze rende naar elkaar toe, vlogen elkaar in de armen, draaide al knuffelend een rondje! Het was alsof zij elkaar al jaren konden, maar jaren niet gezien hadden. Zo puur en natuurlijk, het hoort gewoon zo te zijn. Sinds dien zien of horen ze elkaar elke dag!
##De Realiteit en het Moraal
Ook al is het leven op Curaçao hard werken, met dure levensonderhoud en een lage inkomensnorm, zijn de bengels en ik het eens: dit moet ooit ons thuis gaan worden. We hebben samen besloten dat de oudste drie de school waar ze nu zitten, afmaken. Tegen die tijd is de jongste net aan het wisselen van basis onderwijs naar middelbare. Dat lijkt ons de perfecte tijd! Zo hebben wij allemaal ook nog tijd genoeg om te kijken wat we daar gaan doen, waar we willen wonen om precies te zijn, en bovenal hoe wij alles gaan doen!
##Mijn nieuwsgierigheid naar jullie
Dit verhaal zal in de toekomst dus zeker nog een vervolg gaan krijgen, en misschien wel meerdere. Maar voor nu is het dit eventjes. Gaan de komende blogs over andere situaties of momenten. Vonden jullie het een boeiend verhaal? Meer vragen gekregen? Of heb je zelf misschien wel de behoefte om ooit te emigreren? Waar wil jij dan heen en waarom? Laat het vooral in een reactie weten! Veel leesplezier!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoe mooi en hartverwarmend dat er zo'n grote familie is waar je met open armen wordt ontvangen! Ik begrijp heel goed dat jullie alleen daarom al, zouden willen emigreren.
Als ik het zo lees, kan ik heel goed begrijpen dat jullie naar Curaçao willen emigreren. Wat fijn zo een warme grote familie!
Hoi Millanie, wat mooi dat jullie die reis hebben kunnen maken. En ik begrijp helemaal dat jullie er willen wonen. Het is ook onze grote droom. 😊 Liefs Sandra