Maak ik een bewuste of onbewuste keuze om alleenstaand te blijven?  

Zoals jullie inmiddels wel weten, was mijn leven niet altijd ontspannen en zorgeloos. Ik heb door verschillende fases en situaties heen moeten gaan die ik niemand, zelfs mijn ergste vijand, niet zou gunnen. 

Die fases waren zeker geen pretje. Soms waren ze zo intens dat ik op mijn twaalfde kale plekken op mijn hoofd kreeg, wat men ‘Alopecia Areata’ noemt. Mijn haar was lang, ontzettend lang, zoals mijn moeder altijd zei: "Rapunzel met bruin haar." Die kale plekken maakten me gek, onzeker, verdrietig en boos. Het idee dat ik niet vrouwelijk genoeg was als ik kaal zou worden of meer kale plekken zou krijgen, was overweldigend. Ik kon ze nog verbergen met een goede staart, maar het voelde nooit goed genoeg; ik had het idee dat iedereen het al kon zien en dat de hele school erover sprak, wat achteraf niet waar bleek te zijn. De stress nam toe, en mijn ouders begrepen mijn gevoelens op dat moment niet zo goed, of misschien wel, maar wilde ik het gewoon niet horen.

De dagen en weken gingen voorbij, met die kale plekken als constante herinnering aan de stress die ik op school voelde. Mijn gedachten werden somberder en zwarter. Samen met een vriendinnetje dat zich ook zo voelde, deelden we onze emoties op haar slaapkamer. We kwamen op het idee om onze pijn om te zetten in fysieke pijn. We gebruikten stanleymesjes om letters en kruizen op onze huid te ‘snijden’. Dit ging een tijdje goed, totdat het bijna verkeerd afliep.

Daarna begon mijn groei naar zelfliefde. En geloof me, dat was een zware, ontzettend zware weg, en ik ben er nog steeds niet. Deze groei kende pieken en dalen. Ik heb veel meegemaakt: ik werd verkracht, raakte zwanger en verloor dit kindje. Ik leerde de Vrije Vogel kennen en kreeg drie prachtige kinderen, maar bij de laatste verloor ik mijn moeder. Het was een periode die voelde als een orkaan. De relatie liep op zijn einde, waardoor mijn weg naar zelfliefde stagneerde. Ik viel terug in dat diepe zwarte gat en begon mezelf weer pijn te doen, want voor de buitenwereld was het makkelijker om met bewijs te tonen dat ik pijn had. Een gebroken hart of zo onzeker zijn in het leven dat je het niet meer ziet zitten, dat begreep nooit iemand.

Toen leerde ik de Consistente Steun kennen, en het leek weer goed te gaan. We zouden een kindje krijgen, maar dat ging niet goed. In plaats van mezelf pijn te doen, had ik de drang om het nog eens te proberen, en dat ging goed. Dachten we. De zwangerschap ging prima, mijn jongste is nu een echte bengel, maar alweer die relatie, die liep ook weer op zijn eind.

Helaas leerde ik, misschien door alle gierende hormonen, veel te snel weer iemand kennen. De grootste fout van mijn leven, als ik dat zo mag zeggen! Ik dacht altijd dat ik als een leeuwin vocht voor mijn gezin, mijn bengels. Maar ik heb echt gestreden, keihard, tegen ‘de Payaso’, die dacht dat hij mij als voetveeg kon gebruiken. (Payaso betekent clown, maar ik gun hem een krachtig podium niet.)

De buurt waar ik woon, heeft wel wat meegemaakt, maar hadden nog nooit een rennende mama van vier met een mes in haar handen gezien, achtervolgd door een ‘Payaso’ met ook een mes. Ik vond het eigenlijk heel erg dat mensen mij zo zagen, maar ik zou alles doen voor mijn kinderen. Helaas hebben zij dit ook meegekregen, maar samen hebben we het doorstaan en blijven we samen doorgaan.

Deze relatie heeft me doen beseffen dat ik geen partner nodig heb om liefde te ervaren! Ik heb nooit oprecht van mezelf gehouden, en dat moest ik leren. Tenslotte kun je niet van iemand houden als je niet eens weet hoe je van jezelf moet houden. De liefde voor mijn kinderen is natuurlijk een heel ander verhaal. Daarnaast voel ik me ook schuldig naar hen toe. Omdat ik instabiel was, maakte ik foutieve keuzes en raakten zij de dupe.

Wat jullie je nu vast afvragen? 

Ja, we hebben meldingen van Veilig Thuis gehad. En ja, ze waren allemaal vals, op die standaardmelding na die je krijgt als de politie aan de deur komt en er kinderen thuis zijn. Ja, ook de Raad voor de Kinderbescherming is betrokken geweest. En ja, die laatste relatie was de druppel om vrijgezel te blijven.

Wat al die instanties zeiden? “Deze moeder is zo sterk als een leeuwin! Zij zal altijd haar tanden en klauwen gebruiken om haar welpjes te beschermen!” De band tussen moeder en kinderen is zo uniek; daar steken wij geen stokje tussen!

Ik heb mijn lesje wel geleerd, met een dosis trauma’s erbij. Ik durf niet eens meer echt te daten of oprecht intiem te zijn. Wanneer ik het probeer, voelt het niet goed. Toch blijf ik met een glimlach verder gaan. En bovenal: single, not ready to mingle. Hou van jezelf, je bent goed zoals je bent!

Heb jij het antwoord op de titel gevonden in mijn verhaal? Laat het mij hieronder weten.